Οι σωματοποιήσεις και η «ντουλάπα»
Πολύ ωραία πέτυχες να κάνεις την παρουσίαση στη δουλειά σου και επιτυχώς έλαβες καλά σχόλια. Χάρηκες με την επιβεβαίωση που έλαβες και τώρα ίσως μπορείς να υπολογίζεις σε εκείνη την προαγωγή που ήθελες . Αναρωτήθηκες όμως τι θυσίασες για να πάνε καλά όλα αυτά, τι έθαψες και με ποιούς συγκρούστηκες. Φώναζε ο/η σύντροφός σου που τόσο παραμέλησες, η αυπνία λόγω αγωνίας χτύπησε κόκκινο και η διατροφή σου ήταν τα κρουασάν δίπλα στα βουνά από τα αποτσίγαρα.
Αλλά ευτυχώς όλα καλά, η παρουσίασή σου πήγε περίφημα.
Μήπως να το ξανασκεφτούμε; Να επεξεργαστούμε το κόστος όσων συνέβησαν και εαν αυτό εξισορροπεί το όφελος που εσύ βλέπεις στη δουλειά;
Όπως ακριβώς εκείνη η αλεπού που πεινασμένη για μέρες δέχτηκε την απειλη από τον κυνηγό και συνάμα το δώρο του να βρεθεί μπροστά της ένα κουνέλι για να το φάει. Το δίλημμα της ήταν αν τελικά θα πεθάνει από τον κυνηγό με γεμάτη την κοιλιά της ή αν θα το σκάσει και πεθάνει κατόπιν της πείνας. Θα αποφασίσει ακαριαία να καταβροχθίσει το κουνέλι που εμφανίστηκε το οποίο όμως της φράζει το στομάχι. Για να ξεφύγει από την απειλή του κυνηγού ο εγκέφαλός της προστάζει να παραχθούν υπερκύτταρα που θα διασπάσουν τάχιστα την τροφή της για να μπορέσει να τρέξει. Έτσι μόλις επιτευχθεί η πέψη, ο εγκέφαλος θα δώσει το σήμα να σταματήσει η παραγωγή αυτών των υπερκυττάρων που αν συνέχιζαν με αυτή την τρομακτική ταχύτητα θα έκαιγαν το στομάχι της αλεπούς.
Όλα καλά μέχρι εδώ, όπως στην επιτυχημένη παρουσίαση νωρίτερα στη δουλειά. Η αλεπού τα κατάφερε κι επιβίωσε. Με τη διαφορά ότι τα υπερκύτταρα που δημιουργήθηκαν για να τη βοηθήσουν ήταν καρκινικά κύτταρα.
Κατ’ αντιστοιχία στην περίπτωση της παρουσίασης, ας αναλογιστούμε τι ήταν εκείνο που συσσωρεύτηκε και εγκλωβίστηκε για να μπορέσουμε να βγαλουμε εις πέρας την υπερπροσπάθεια.
Οι αρνητικές σκέψεις, οι απειλητικές σκέψεις εγγράφονται πάντοτε στο σώμα και δημιουργούν ανισορροπία. Δημιουργείται ένας κώδικας που απαιτεί εξισορρόπηση για να ελεγχθεί. Απαιτείται τότε να βρούμε μια πιο λειτουργική διέξοδο που να εξυπηρετεί την κατάσταση και να γεφυρώνει τις αντιθέσεις: υπερπροσπάθεια και θυσία στη δουλειά Vs μια μονοήμερη εκδρομή για ψάρεμα στη λίμνη. Ή ένας περίπατος στο πάρκο με ένα πρόσωπο που αγαπάμε, η μια βόλτα στη θάλασσα, μια βουτιά, ένα μασάζ, μια ανάπαυλα, μια φροντίδα, μια πράξη υποστηρικτική.
Μια εργασία φροντιστική την οποία θέλουμε να εντάξουμε στην καθημερινότητα απέναντι στον αντίποδα των πρέπει. Μικρότερες μάχες εφεξής, λιγότερες απώλειες. Συμφιλίωση.
Όπως παρομοίως στην περίπτωση των δυο μοναχών που παρά τη θρησκευτική τους επιταγή που το απαγόρευε, ο ένας τους δέχτηκε να κουβαλήσει και περάσει από το ποτάμι μια ηλικιωμένη γυναίκα. Όταν έφτασαν απέναντι ο άλλος έξω φρενών του είπε, “μα καλά πως τόλμησες να κάνεις κάτι τέτοιο;”
“Εγώ απλά την πέρασα απέναντι”, απάντησε ο πρώτος, “φαίνεται όμως ότι εσύ την κουβαλάς ακόμα μέσα σου.”
Τι κουβαλάμε μέσα μας; Ακόμα; Τι φορτία έχουμε αποθηκεύσει και κρύψει καλά;
Ποιός κάθεται τώρα να ψάξει, ε; Δε βαριέσαι…
Όταν όμως χτυπήσει την πόρτα η ασθένεια, το σώμα απορεί. Το άτομο αναρωτιέται, μα γιατι σε εμένα; Τι έκανα; Ο νους όμως έχει τις απαντήσεις.
Όταν έχει κάποιος για παράδειγμα πονοκέφαλο, τον πονάει το κεφάλι του; Ή μήπως ο ίδιος πονάει το κεφάλι του με έναν καταιγισμό υπερ-σκέψεων;
Ας πάρουμε κάποια στιγμή την απόφαση να καθαρίσουμε το μυαλό μας, αυτή τη ντουλάπα του μυαλού μας. Άχρηστα πράγματα, σκουπίδια, σκέψεις για τη σκέψη και τρενάκια αυτοομιλίας χωρίς τελειωμό. Και συσσώρευση ακαθαρσιών μέσα κι έξω από το κεφάλι. Ένα ευερέθιστο έντερο, ένας πόνος στη μέση, ένα σφίξιμο στη στήθος.
Αυτό ακριβώς που συμβαίνει όταν πετάμε ασύστολα πράγματα σε μια ντουλάπα. Όπως όταν όλα τα βάζουμε “κάτω από το χαλάκι” όπως λέμε και δεν τα βλέπουμε πιά. Όλα καλά για τη στρουθοκάμηλο που έχει μέσα στο έδαφος το κεφάλι της, αναρωτιέμαι όμως αν είναι το ίδιο και για εμάς. Στοιβάζοντας άναρχα σε αυτή την εσωτερική “ντουλάπα” μήπως δημιουργούμε κάποια αναστάτωση; Ως πότε θα προσποιούμαστε πως τίποτα δε βλέπουμε και τίποτα δεν υπάρχει; Αν σε αυτό το μεσοδιάστημα ενφανισθεί η ασθένεια, τότε “τύχη” θα επικαλεστούμε και πάλι.
Αν ωστόσο μια φορά στο τόσο ανοίγαμε αυτή την ντουλάπα και την τακτοποιούσαμε, βάζαμε τα πράγματα στη θέση τους, εκεί όπου πραγματικά ανήκουν και καθαρίζαμε, τότε τι θα γινόταν;
Σκέψου να ανοίγεις την ντουλάπα να βρεις κάτι και να σου πέφτει ξαφνικά μια ρακέτα στο κεφάλι. Μα καλά είναι εκει η θέση της ή ποιος την έβαλε εκει; Εσύ. Ίσως πριν είκοσι χρόνια κι έμεινε εκεί ανέπαφη. Ίσως άνοιξε άλλος την ντουλάπα σου και την πέταξε μέσα. Σημείωση: μα καλά σε ποιον έδωσες τα κλειδιά της ντουλάπας σου; Τελικά είναι δική σου εκείνη η ρακέτα που σου έπεσε στο κεφάλι; Πόσα χρόνια ήταν ξεχασμένη εκει μέσα; Δε βρέθηκε ποτέ κανείς να καθαρίσει και τυχαία στο σήμερα ψάχνοντας για κάτι άλλο ήρθε η ρακέτα;
Ή ακόμα καλύτερα, πάντα κάτι άλλο εμφανίζεται όταν ψάχνεις επίμονα για κάτι, κάτι άλλο μπαίνει στο δρόμο σου ή πέφτει από την ντουλάπα στο κεφάλι σου. Δεν είναι τυχαίο. Είναι εκείνο που ο υποσυνείδητος νους σου φέρνει πρώτο να ξεκαθαρίσεις. Εκείνο που χρειάζεται να αναγνωρίσεις και ασχοληθείς λίγο παραπάνω μαζί του. Διότι αν δεν το κάνεις με τα απλά σήματα που λαμβάνεις, τότε θα χτυπήσει η καμπάνα. Η καμπανα της σωματοποίησης, του μπλοκαρισμένου συναισθήματος που επιζητά μανιασμένα διέξοδο.
Καλύτερα να είχες καθαρίσει την ντουλάπα σου λοιπόν εκείνο το πρωινό που την άνοιξες και μετά την ξανάκλεισες ερμητικά, μπουχτισμένη από τα πάρα πολλά που είχε μέσα, αγανακτισμένος κι εσύ που δε βρήκες αυτό που ζητούσες.
Που σίγουρα δεν ήταν η ρακέτα. Διότι σίγουρα δεν περίμενες με τίποτα αυτή τη δερματίτιδα που ήρθε, ή το εγκεφαλικό ή την όποια πάθηση διέγνωσε κατόπιν η κλασική ιατρική.