Mindfulness ή κατάργηση αυτόματου πιλότου
Θυμάσαι όταν πήγες την τελευταία φορά σινεμά κι αντί να δεις την ταινία το μυαλό σου περιπλανιόταν στον τσακωμό που είχες με τον/την σύντροφο σου;
Θυμάσαι που δεν προλάβαινες να πας στη δουλειά και πήρες να φας κάτι “στο πόδι”;
Θυμάσαι που σου μιλούσε ο φίλος σου ενώ εσύ σκεφτόσουν το αφεντικό σου, τη δουλειά σου, το τι θα κάνεις με αυτή την κατάσταση;
Θυμάσαι που στις καλοκαιρινές διακοπές έβλεπες το ηλιοβασίλεμα κι αγωνιούσεςς για τη σωστή λήψη που θα ανεβάσεις στα κοινωνικά δίκτυα;
Σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν υπήρξες παρών στη στιγμή και άφησες το χρόνο να περάσει από δίπλα σου. Δεν είδες ποτέ την ταινία, δε γεύτηκες ποτέ αυτό που έφαγες, δεν άκουσες ποτέ το φίλο σου και δεν είδες ποτέ το ηλιοβασίλεμα.
Ενώ ήσουν παρών ήσουν τελικά απών. Πουθενά η γλυκιά αίσθηση της ταινίας και πουθενά τα μαγικά χρώματα του δειλινού. Μόνο ένα τεράστιο κενό, άλλη μια “υποχρέωση”, ένα ακόμη “πρέπει” που έπρεπε να γίνει. Και εσύ που βρίσκεσαι; Να περάσει ακόμα μία μέρα στη δουλειά, να τελειώσει κι αυτό και το άλλο, να έρθει το σαββατοκύριακο, να περιμένεις “κάτι” και να προσπερνάς αυτό που συμβαίνει. Κι απλά αναρωτήσου που οδηγείσαι… Πέρα από τα σημάδια του χρόνου πάνω σου. Δες τα σημάδια στην καρδιά σου, τα στενάχωρα συναισθήματα μέσα σου, τα παράπονα και τις ελλείψεις. Το θυμό και την πικρία. Και πάμε πάλι από την αρχή.
Η επαφή με την ενσυνειδητότητα σου επιτρέπει να βλέπεις τα σπίτια στο δρόμο όταν πας στη δουλειά σου και τα χρώματα από τις ομπρέλες όταν βρέχει αντί να σιχαίνεσαι τη βροχή που σου χάλασε τα σχέδια. Μπορείς να βλέπεις τα τριαντάφυλλα στα μπαλκόνια ενώ τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο και να μυρίζεις το βρεγμένο χώμα παράλληλα. Να νιώθεις την αναπνοή σου πιο βαριά, το γρήγορο ρυθμό που βαδίζεις, τα παπούτσια που φοράς και σε στενεύουν και απλά να είσαι εκεί. Χωρίς να κρίνεις ούτε τα παπούτσια που τα πήρες μικρότερα ούτε εσένα που τα διάλεξες. Ούτε να σε κατακρίνεις που χρειάζεται να βελτιώσεις τη φυσική σου κατάσταση και λαχανιάζεις πιο εύκολα.
Όταν έχεις απασχολημένο το νου με πράγματα που ενώ νομίζεις ότι ελέγχεις ουσιαστικά κρατούν τον νου ανενεργό, όταν του βάζεις ταυτόχρονα πολλά και διαφορετικά δεδομένα δημιουργείται σύγχυση. Η σύγχυση φέρνει δυσφορία, άγχος, κόπωση, φθορά, νόσημα. Αναρωτιέσαι μετά για ποιο λόγο σε πονάει το κεφάλι σου…
Μάλλον χρειάζεται άδειασμα. Άδειασμα από περιττές σκέψεις που απλά το παραγεμίζουν και το κάνουν να ασφυκτιά και αντιδρά.
Κάνεις πράγματα, πολλά πράγματα. Έχεις πράγματα, κατέχεις υλικά αγαθά. Εσύ όμως είσαι τι;
Κάνεις πολλά για να ξεχάσεις άλλα πράγματα. Έχεις πολλά άλλα πράγματα για να θυμάσαι πράγματα. Μπρος – πίσω. Εσύ όμως τελικά που είσαι;
Ας δοκιμάσεις να περάσεις από το “έχω” και το “κάνω” στο “είμαι”.
Αν δοκιμάσεις απλά να είσαι στη στιγμή, χωρίς να κάνεις κάτι απαραίτητα. Να παρατηρήσεις απλά και μόνο τη στιγμή. Με πρόθεση. Που βρίσκεσαι, που κάθεσαι, πως νιώθεις. Ίσως τότε ακούσεις τις ανάγκες σου καθώς αναδύονται, ίσως δώσεις φωνή στο σώμα σου και το μυαλό σου. Χωρίς να αναμασάς το παρελθόν ή να πετάς στο μέλλον. Άκουσε το στομάχι σου που γουργουρίζει, άκουσε την καρδιά σου που χτυπάει, νιώσε το χέρι σου που στηρίζεται στο κεφάλι σου. Και άνοιξε το οπτικό σου πεδίο, τι βλέπεις μπροστά σου, παρατήρησέ το. Χωρίς να λες πως θα έπρεπε να είναι κι αν σου αρέσει ή όχι. Απλά μείνει εκεί. Τίποτε άλλο.
Ούτε να παγιδεύεσαι στα συναισθήματα σου. Αν λες, νιώθω θυμό τώρα, άφησέ τον απλά να περάσει, χωρίς να τον κρίνεις πως άδικα ή δικαιολογημένα έχεις θυμώσει. Ή πως δεν είναι σωστό να νιώθεις στεναχώρια. Είναι εκεί η στεναχώρια, δες την, γι’ αυτό ήρθε κάτι θέλει να σου πει. Αν την κουκουλώσεις ή προσπεράσεις θα επαναληφθεί και μπορεί πιο έντονα.
Αυτή η αποδοχή περιλαμβάνει μη αντιδραστικότητα, ισορροπία και όχι επίκριση. Η αποδοχή αποτελεί ουσιαστικά την προθυμία να παραμείνουμε παρόντες στα γεγονότα, χωρίς να προσπαθούμε να τα αλλάξουμε, αφήνοντας χώρο να περάσουν κάποια δυσάρεστα πράγματα, χωρίς να προσκολληθούμε πάνω τους, χωρίς να τα αξιολογήσουμε με κακή αποτίμηση και χωρίς να τα κριτικάρουμε. Να τα αφήσουμε απλώς να συμβούν. Και να τα παρατηρήσουμε.
Όταν ζεις συνειδητά έχεις αντίληψη των σκέψεων, αυτών που νιώθεις, πως λειτουργείς και σε ποιο περιβάλλον βρίσκεσαι. Αναπτύσσεις σταδιακά την ικανότητα να στρέφεις την προσοχή εκεί που θέλεις, στην παρούσα στιγμή, χωρίς αντίδραση σε όσα συμβαίνουν.
Ίσως η ενσυνειδητότητα να είναι μια μικρή υπενθύμιση του “memento mori”.
Μη χάνεις τη στιγμή για οποιοδήποτε λόγο. Επανεστίασε στο εδώ και τώρα με αποδοχή.
Προσοχή και αποδοχή στη στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα ξανάρθει αυτή η στιγμή.